Wat heb ik gegeten? Wie zal het weten...

Xin chào schattepatatjes!
Hoewel de titel wellicht anders doet vermoeden ben ik gelukkig nog steeds niet aan de scheit :P Deze slaat meer op de culinaire avontuurtjes van Jelle en ik, maar daarover later meer.

Zoals jullie zullen begrijpen is het mij in de dagen dat ik op Cat Ba was uitstekend gelukt om alles weer los te laten en lekker te kunnen genieten....;) Nee, zo werkt het helaas zelden in da kupke van mij en dus heb ik de dagen op Cat Ba voor een groot deel door gebracht met mijzelf op allerhande manieren te vertellen hoe ik niet goed genoeg ben. Ik zeg voor een groot deel, want buiten dat feit heb ik weldegelijk ook kunnen genieten van het natuurschoon dat Cat Ba te bieden heeft.

Cat Ba stad is volledig ingricht op tourisme en dan voornamelijk binnenlands tourisme. Langs de boulevard staat hotel na hotel met zo nu en dan een eet tentje tussendoor. Niet per se iets waar ik behoefte aan had en dus heb ik na mijn eerste dag daar een brommert gehuurd en ben ik lekker rond gaan touren over het eiland. Varierend van kilometers niets dan natuur tot kleine (vissers)dorpjes tot compleet verlaten huizen zou je als je niet beter wist niet verwachten dat Cat Ba zo een touristische hotspot is.

Omdat ik met Tung en zijn familie slechts een klein stukje het national park in ben gelopen om daar de ogenscheinlijk meest belangrijke activiteit van de vietnamezen uit te voeren, eten :P besloot ik nog eens terug te keren en daar een stuk te gaan wandelen. Ik had gezien dat er iets van een uitkijkpunt was en zoals jullie weten houd ik van hoogtes en uitkijkpunten. Bovendien was het een betegelde route met traptreden dus prima te doen op mijn slippers... Nu weet ik inmiddels dat de Vietnamezen hele andere opvattingen hebben als het gaat over wat logisch is en wat niet en daarom had ik mij dan ook eigenlijk niet moeten verbazen over het feit dat men schijnbaar niet zo een zin had op het tegelpad af te maken. Halverwege veranderde dit vriendelijke paadje in een met rotsen bestrooide "loop maar ongeveer hier langs" pad. Dit was dan ook het punt waarop mijn vraag "waar komt het woord slipper vandaan?" beantwoord werd. Het zal van het engelse woordt slippery komen want dat is wat die dingen van mij namelijk worden als ik ga zweten, glad als de pest. Als ik dan half glibberend boven kom valt het uitzicht een klein beetje tegen, maar dat zal mij worst wezen want de inspanning heeft er voor gezorgd dat ik met voldoening en even zonder gedachten boven sta uit te puffen. Op dat moment realiseer ik mij ook dat dit iets is wat ik zeker nog wil inbouwen in deze trip, stevig wandelen en het liefst de hoogte in.

Als ik, doorweekt van het zweet weer beneden kom, is het tijd om mijzelf nog even droog te föhnen op de brommer om de laatste stukken van het eiland te verkennen. De avonden op Cat Ba breng ik, hoewel ik weet dat het de minst handige optie is om uit mijn hoofd te komen, voornamelijk door op mijn hotel kamer. Beetje TV kijken (echt ik snap niet dat mensen dat nog regelmatig doen met al die reclame, niet te harden :P), beetje nadenken, beetje mezelf uitfoeteren.

De volgende dag vertrek ik met een bus-boot-bus constructie terug richting het vasteland. Hoewel ik gepoogd heb te kijken wat er tussen Cat Ba en Dong Hoi (waar Jelle en ik elkaar weer zouden treffen op zondag) zoal te doen is loopt dit niet echt ergens op uit. Hai Phong is voornamelijk een havenstad en niet echt gestoeld op tourisme evenals Ninh Bin wat wordt omschreven als een doorvoerroute voor andere bestemingen. In wat een knap staaltje besluiteloosheid valt te noemen reis ik dan uiteindelijk richting Dong Hoi met het idee dat ik wel zie hoe ver ik kom en waar ik uiteindelijk terecht kom. De busreis vanuit Hai Phong richting Ninh Bin was een vermakelijke. Vraag: hoeveel mensen passen er in een bus bedoeld voor 30 personen? Antwoord: minimaal 45. Immers, ruimte genoeg om nog krukjes in het gangpad te zetten en anders lekker bij elkaar op schoot te kruipen. Je kan zeggen van die Vietnamezen wat je wil, maar het ontbreekt hen niet aan een "can do" attitude. Iets wat me al vaker opgevallen is deze reis. Het laatste stuk van de rit is wat onaangenaam als een niet al te vriendelijke Vietnamees persisteerd in het mij willen aansmeren van drugs, gelukkig heb ik dan ook een kleine beschermengel die mij, achter zijn rug om, met gebaren duidelijk maakt dat ik het maar gewoon moet negeren en dat we er bijna zijn. En ook als we eenmaal uitgestapt zijn zo vriendelijk is om mij de weg te wijzen.

Vanaf Ninh Bin kom ik dan in een slaapbus richting Dong Hoi terecht en hoewel slapen niet echt lukt (ik lag dit maal helemaal achterin waar je wel beenruimte hebt, maar bij ieder hobbeltje half gelanceerd wordt) was het een prima rit en heb ik de uurtjes slaap in Dong Hoi wel weer ingehaald. Dong Hoi zelf is een prachtige stad, tot nu toe een van de schonere en minder opgebrokene die ik ben tegen gekomen. Schoon is hierin overigens relatief want Vietnameze zijn smeerkezen wat zwervuil betreft. Iets wat mij op een of andere manier compleet verbaasd en waarvan ik mij af vraag waar het vandaan komt. Het is hier in ieder geval vrij normaal om je afval gewoon van je af te gooien en waar je ook komt, natuur of stad, overal ligt wel iets van plastic of ander zwerfvuil. Mijn theorie tot zover is dat dit wellicht een overblijfsel is van eerdere cultuur waarin de dingen die je van je afgooide weer verteerde, ook het vuilnis-systeem, met haar complete gebrek aan prullenbakken, zal hier zo zijn bijdrage in hebben. Deze bestaat er in de steden namelijk uit dat je je vuilnis in de goot legt die dan eens per dag(?) opgehaald wordt door een Vietnamees met een vuilniskar.

Dong Hoi is ook een strandstad en heeft een prachtig uitgestrekt strand waar ik de volgende dag uitgebreid gebruik van heb gemaakt. Met de drie andere touristen die er kwamen genieten van de warmte van de zuid-Chinese zee was het er uitgestorven en heb ik er heerlijk liggen lezen en verbranden :P. Als Jelle mij de volgende dag weer komt vergezellen vertrekken we op de brommer richting een van de locale trekpleisters, de grotten van Phong Nha. Erg indrukwekkende grotten waar je deels doorheen vaart en deels doorheen loopt. Jelle en ik hebben ons daar erg vermaakt over de enorme hoeveelheid aan souveniers/ eet tentjes langs de trap naar beneden. Iedere 20 treden weer een, ik kan me echt niet voorstellen dat dat rendabel is. Wat dat betreft, als je moeite hebt om je koop impulsen te onderdrukken is dit land sowieso een afrader, anderzijds kost het allemaal weer niks :P. Die avond hebben we een van onze culinaire avontuurtjes beleefd, dat krijg je als je ergens gaat zitten om te eten waar er geen engels menu is. Dan wordt het gewoon wat op de gok aanwijzen en maar zien wat het wordt. In dit geval was het iets vissigs wat door de serveerster middels google translate vertaald werd in "fish mind", maar of we nu vissen hersenen hebben zitten eten? Ik weet het niet. Hoewel het niet geheel mijn ding was gezien de taaiheid van delen er van was het leuk om op deze manier eens wat nieuws te eten.

Van Dong Hoi gingen we door naar Dong Ha in wat valt te omschrijven als de meest hellige busrit ooit. Omdat op het "busstation" van dong hoi niet echt duidelijk was hoe de vork in de steel zat zijn we uiteindelijk in een minibusje gestapt. Deze bus had alles: de meest krappe zitplekken, de meest manicale bestuurder die afremmen voor gaten een onnodigheid leek te vinden en er een sport van leek te maken om in te halen op de meest onmogelijke plekken, de meest beroerde weg die we tot nu toe zijn tegen gekomen. Maar he, wij zaten tenminste niet bij elkaar op schoot! En buiten het feit dat ik echt flink pijn had na twee uur hebben we ons ook helemaal kapot gelachen om het hele tafereel.

Aangekomen in Dong Ha (de laatste bestemming waar ik jullie over zal vertellen tijdens deze blog) werden we afgezet bij een cafe waar we mr. Hoa ontmoette. Deze heeft ons de volgende dag een 6 uur durende rondleiding verzorgt door de zogenaamde DMZ (De-Militarized Zone) een heel veel verteld over de geschiedenis van Vietnam. Die avond hebben we overigens wederom ergens iets gegeten waarvan een van de twee gerechten hoogstwaarschijnlijk konijn was en de ander nog steeds een beetje onduidelijk. In ieder geval super lekker en echt een aanrader om op deze manier de keuken van Vietnam te ervaren! Tijdens onze rondleiding zijn we langs vele historische plekken uit de Vietnam oorlog gereden en heeft mr. Hoa ons een flinke geschiedenis les weten te geven. Ook zijn we langs een museum/ voorlichtingsplaats gegaan die zijn aandacht besteed aan het voorkomen van meer slachtoffers van de Vietnam-oorlog. Nu hoor ik jullie denken, Vietnam oorlog, die is toch al afgelopen in de jaren 70. Inderdaad, maar niet later dan afgelopen juni is het meest recente slachtoffer van deze oorlog gevallen toen hij met een gevonden bomlet (een van de bommen die uit een clusterbom komt) aan het spelen was. Deze plek heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Ik heb mij niet gerealiseerd hoe enorm groot het probleem van de gegooide bommen uit die oorlog nog steeds is (per jaar worden er nog zo'n 7000 projectielen gevonden en daar lijkt voorlopig nog geen eind aan te komen) en dat deze bommen nu, 40 jaar later nog steeds slachtoffers maken. Hypocriet genoeg is er uiteraard veel steun vanuit Amerika, die het probleem in eerste instantie veroorzaakt heeft, om van dit probleem af te komen. En dat allemaal omdat mensen niet in staat bleken/ blijken te zijn zich te realiseren dat er meer dan één idee, één gedachtegoed, één manier van leven kan bestaan en dat deze ook naast elkaar kunnen bestaan. Nee! Het moet op onze manier en we zullen ze overtuigen, met honderduizende bommen en granaten! Waanzin is het!

Na dit alles verbaas ik mij er over dat mr. Hoa (zijn naam betekend trouwens "vrede" in het Vietnamees) er met een glimlach over weet te vertellen zeker gezien hij zelf 10 jaar oud was tijdens deze oorlog. Anderzijds lijkt hij voornamelijk blij te zijn dat zijn land nu weer één geheel is. Buiten deze verschrikkingen om hebben we ook leuke en mooie plekken gezien tijdens onze rondleiding. Pikant detail dat laat zien hoe ver de Vietnamezen gaan voor het binnen harken van touristen. Is dat de enige brug over de rivier ten tijde van de splitsing van Vietnam met haar politieposten en megfoon-torens om propaganda naar de overkant te blèren, speciaal herbouwd is, omdat veel (Amerikaanse-veteranen)touristen telleurgesteld waren in de geringe hoeveelheid historische architectuur uit die tijd. Na nog een indrukwekkende tour door de Vinh moc tunnels, een tunnelstelsel gegraven door de noordvietnamezen in tijd van oorloog, met verschillende lagen en "ruimte" voor 92 gezinnen. Zat onze rondleiding er op, echt een aanrader voor als je inresse hebt in de verschillende conflicten in Vietrnam van de afgelopen eeuw.

Zo, aangezien jullie vast meer te doen hebben dan mijn associatieve gezwets te lezen ;) bewaar ik onze huidige locatie, Hue, voor mijn volgende blog. O en voor wie het zich af vraagt, ik ben weer uit mijn hoofd en lekker aan het genieten hoor ;) Toedels!