Broeierig Ha noi

Hallo leukerds,
omdat het bloggen mij tijdens mijn laatste reis goed bevallen is heb ik besloten ook nu maar weer lekker van me af te gaan schrijven. Veel leesplezier!

Afgelopen maandag was het dan zo ver. Eindelijk weer op reis!
Nadat Broerlief ons in de ochtend vroeg op Schiphol had gedropt, (waarvoor veel dank!) vertrokken we in het vliegtuig richting Parijs, om daar na een tussenstop van 4 uur verder te vliegen naar Ha noi. Tijdens het Boarden ziet Jelle uit het raampje onze backpacks voorbij komen. Een geruststellende gedachte. Tot het moment dat ze voor een tweede en derde en zelfs een vierde keer weer weg gereden worden. Is dat nou goed gegaan? Ik had er alle vertrouwen in, maar veel konden we er toch niet aan doen.

De 11 uur vliegen vanaf Parijs gingen gingen gepaard met weinig tot geen slaap en ondanks dat de beenruimte in verhouding meer was dan op een korte vlucht zijn onze benen nog steeds niet gemaakt voor 11 uur zitten. Uiteraard bleef het schitterende "on-board-entertainment-system" na een derde van de reis hangen en bleek daar verder niet zo veel aan te doen. Gelukkig maar dat boeken daar geen last van hebben.

Eenmaal aangekomen op Noi Bai (het vliegveld van Ha Noi) ging het verwerken van onze visumaanvraag vlotjes. Het verkrijgen van onze backpacks daarintegen wat minder. Na drie kwartier wachten was het wel duidelijk dat ze er niet bij zaten. 3 formulieren verder werden we met een verontschuldiging en 500.000 dong vergoeding (ong 25 dollar) op pad gestuurd en moesten we maar hopen dat ze vlot nageleverd zouden worden (wat ook gebeurde want we hadden ze de volgende dag al). Overigens waren we niet de enige die last hadden van misplaatste bagage te zien aan de afgezette ruimte rond de "lost and found" waar toch zeker tegen de 50 stuks bagage stond.

Eenmaal uit het vliegveld stond ons een massa aan taxi's, taxi-busjes en andere vervoersmiddelen te wachten die ons allen even graag richting Ha Noi stad wilden brengen. We kwamen terecht in een mini-busje dat tot de nok toe vol gepropt werd met mensen en bagage. Grappig om te horen hoe mensen totaal verschillende bedragen hadden betaald en met onze 80.000 dong was onze eerste onderhandeling zeer geslaagd in vergelijking met de 400.000 die een stel andere nederlanders betaald hadden.

Nu begon wat zonder twijfel de meest avontuurlijke rit van mijn leven is geweest. En waarbij een zekere rit door de heuvels van Ierland bij in het niet valt. Onze chaufeur die al bellend en vooral veel claxonerend in nederland zeker zijn rijbewijs had mogen inleveren, baande zich schijnbaar vol vertrouwen een weg door het chaotische verkeer. En hoewel er een aantal momenten zijn geweest dat ik het even te kwaad had verliep de rit verder prima. Waar in Nederland een toeter van een auto veelal gepaard gaat rood aangelopen hoofden en obscene handgebaren, lijkt toeteren hier meer een vorm van communicatie te zijn " he, heb je me gezien?!" en wordt er nooit kwaad of verontwaardigd gereageerd op de meest onmogelijke verkeersmaneuvres. Het lijkt allemaal onderdeel te zijn van het chaotische maar op een of andere manier harmonieuze geheel.

Toen we na een wandeling richting het oude gedeelte van de stad een hotelletje uitgezocht hadden zijn we nog even gauw een korte broek gaan kopen en daarna eerst gaan slapen, lang gaan slapen. Het komt er op neer dat we die dag niet meer verder mee gemaakt hebben. De volgende dag zijn we vroeg op pad gegaan, eerst ergens langs de weg een flinke bak Pho (Vietnamese Noodle soep) naar binnen gewerkt en daarna op ontdekkingstocht door het, ook dan al broeierige Ha Noi. Het is fascinerend hoe je brein probeert enige coherentie te zoeken in de enorme chaos van geuren, kleuren en geluiden om het na enige tijd maar gewoon op te geven waardoor alles als een overweldigende golf over je heen lijkt te stromen. Een zeer aangename golf overigens. Ik vermoed dat dit is wat men noemt cultuur-shock, en ik geniet er tot nu toe ieder moment van.

Het is verbazingwekkend hoe snel je went aan deze compleet vreemde, ogenschijnlijk chaotische omgeving. Het moment dat je oversteekt terwijl er je van beide kanten een stroom verkeer tegemoed komt zonder dat je hart er een slagje sneller van gaat kloppen is er dan ook snel genoeg. In de drie dagen die we in Ha Noi zijn gebleven hebben we naast een bezoekje aan enkele musea vooral lekker rondgebanjerd en onze ogen uitgekeken. Op de tweede avond besloot Jelle even te genieten van de airco op onze hotel kamer en ben ik Ha Noi by night gaan ontdekken. Ik kwam al gauw in gesprek met een Engelsman waar ik de verdere nacht mee hebben zitten praten over, verassend genoeg, de dingen des levens :P Als om 00.30 dan de politie alle mensen uit de kroegen komt verwijderen leer ik dat ze hier een avondklok hebben en leer ik dat het nachtelijke leven hier net zo " shady" is als ik had verwacht en dat de uitspraak "sucky-sucky 5 dollar" niet alleen een verwesterd idee is van hoe het hier aan toe gaat. Nou, nee, bedankt.

Op de derde dag heb ik mijn leven in de waagschaal gelegd door achter op een brommert (of zoals ze hier zeggen wanneer ze je een ritje proberen aan te smeren " motobiike!?!") richting het museum for etnologie te worden gebracht. De beste man had overigens duidelijk plannen om zo veel mogelijk geld uit me te trekken als mogelijk want hij besloot op eigen initiatief om met me mee naar binnen te gaan zodat hij verzekerd was van een terug rit. Dit maakte dat ik wat ongemakkelijk en opgehaast door het museum liep en uiteindelijk uiteraard te veul (wat nog steeds weinig is naar Nederlandse begrippen) voor het geheel betaald heb. Dat hoort er allemaal bij!

Vandaag gaan we nog even verder genieten van de de stad waarin ik mijzelf inmiddels op de vol-automatische piloot " no thank you" hoor zeggen, er een aantal maal per dag op geheel communistische wijze gesproken tekst (nieuws?) en muziek over de luidsprekers op straat schalt, waar spullen en diensten verkopen de drijvende kracht lijkt te zijn en waar de mengelmoes van communisme en kapitalisme de stad een unieke sfeer geeft. Vanavond stappen we op de nacht trein richting Sapa waar het avontuur ons veel natuurschoon en in verhouding een boel rust belooft te bieden. Tot later!